ΒΜW X5
Eπιστροφή στο μέλλον? Νο 4Χ4Για μέτρηση στο Μόναχο, για φωτογράφιση στο Σάλτσμπουργκ, ταξιδεύοντας με οδηγίες από 27
δορυφόρους, που ελέγχουν με ακρίβεια εκατοστών τη θέση μας, κάτω από το αόρατο μάτι του
«μεγάλου αδελφού» και τα ηλεκτρονικά να μας αφήνουν να νοιαζόμαστε μόνο για το δρόμο.
Εικόνες από την 3η μ.Χ. χιλιετία, μια καθημερινότητα του αύριο που δεν αρνηθήκαμε να
κάνουμε πράξη σήμερα!!!
ΕΔΡΑ της μεγάλης εκδοτικής η Αθήνα. Τα σύνορα δεν έχουν, πια, σημασία στην Ευρώπη, στο
δρόμο για το 3000! Πόσο μάλλον για τους πρωτοπόρους, επί των ειδικών θεμάτων, των
Τεχνικών Εκδόσεων. Πριν από λίγες μέρες έφτασαν οδικά από το Ίνγκολσταντ δύο ?ουντι, για
να υποστούν τις περιποιήσεις μας. Αρκούν μερικά τηλέφωνα για να εξασφαλιστεί και μία BMW
και να σχεδιαστεί η συγκριτική οδήγηση. Πού; Εκεί δίπλα, στο Μόναχο, που τείνει να γίνει
το Στούντιο Φωτογράφισης Νο 10! Τί πρόβλημα θα μπορούσαν, άλλωστε, να είναι 1.445
χιλιόμετρα, που χωρίζουν το περιοδικό από το χώρο δοκιμής την 3η μ.Χ. χιλιετία;
Κανένα! 27 δορυφόροι περιμένουν να κατευθύνουν με ακρίβεια χιλιοστομέτρων τους 600 ίππους
των δύο ?ουντι, στο δρόμο προς τη βαυαρική πρωτεύουσα. Σε συνδυασμό με πληροφορίες για
την κίνηση, τους σταθμούς ανεφοδιασμού, την ώρα που απομένει, την αυτονομία και ό,τι
βάλει ο νους. Και στο λιμάνι της Πάτρας, ένα κομψοτέχνημα της ναυπηγικής έτοιμο να
μηδενίσει την απόστασή μας από την Ιταλία.
Εικόνα βγαλμένη από παραμύθι επιστημονικής φαντασίας του ?ντους Χάξλεϊ; Όχι, βέβαια! Μία
ακόμη μέρα της πραγματικότητας που βιώνουμε, των πραγμάτων που αλλάζουν ραγδαία και που η
πίεση του άγχους και της αναζήτησης της τελειότητας δεν μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε!
Κι όμως, ζούμε μια πραγματική επανάσταση, που θα έκανε ακόμη και τους πρωτοπόρους του
Σοσιαλισμού, υπαρκτού ή μη, να πανηγυρίσουν: ένας κόσμος χωρίς σύνορα, πολίτες του
πλανήτη Γη. Και των περιβαλλόντων αερίων, βέβαια!
Και μόνον η υπολογιστική δύναμη των μονάδων ελέγχου των ηλεκτρονικών συστημάτων των δύο
θηρίων, που εγκατέλειπαν την Αθήνα με τελικό προορισμό τη βαυαρική πρωτεύουσα, θα έκανε
μαχητικά αεροσκάφη 2ης γενιάς (Φάντομ, για παράδειγμα?) να νιώσουν μειονεκτικά. Να μη
μιλήσει κανείς για ισχύ, κυλίνδρους και εμπεριεχόμενη τεχνολογία. Σε ειδική διαμόρφωση
για χαμηλές πτήσεις, έτσι, σε εναρμονισμό με την... αερομαχία του κύριου άρθρου του
τεύχους, που την ίδια ώρα διαδραματιζόταν μερικές χιλιάδες πόδια ψηλότερα.
5,4,3,2,1? Gooooooooooo?
Στα πηδάλια του S8 και του Allroad, στο δρόμο για το λιμάνι-πύλη της χώρας μας προς την
Ευρώπη, δεν μπορείς παρά να βυθιστείς σε σκέψεις. Η ταχύτητα των 120 χλμ./ώρα ―ο φόβος
των ραντάρ που πλήθυναν και στη χώρα μας, γαρ― και τα CD με την ελληνική καλτ μουσική,
που ξεχάστηκαν στο συρτάρι του γραφείου, δεν αφήνουν άλλα περιθώρια. Δεν υπάρχει,
άλλωστε, χαρτογραφημένη η χώρα μας στο GPS ―να δούμε πότε θα γίνει και αυτό― για να
έχουμε παρέα την άχρωμη φωνή της κυρίας να μας δίνει τις οδηγίες. Σκέψεις για το τί
έχουμε να δούμε ακόμη, πόσα μας κρύβουν στα συρτάρια τους οι σχεδιαστές της σύγχρονης
αυτοκινητοβιομηχανίας, των προηγμένων ηλεκτρονικών. Σκέψεις για το πόσο ακόμη θα μπορούμε
να οδηγούμε, αποφασίζοντας αν και κατά πόσο θα παραμένουμε μέσα στα όρια, πριν αυτά
αρχίσουν να επιβάλλονται τηλεμετρικά στο σύστημα ελέγχου του αυτοκινήτου. Καλύτερα ή
χειρότερα; Ποιος ξέρει; Κάποτε και οι αιθέρες ήταν ελεύθεροι? Σήμερα υπόκεινται σε
περιοριστικούς κανόνες. Σήμερα που οι αερομεταφορές παρουσιάζουν φοβερή άνθιση. Τελικά, η
σκέψη του Κ. Λ. να απολαμβάνει τις περιποιήσεις του αφρού της ελληνικής Πολεμικής
Αεροπορίας σε έμψυχο και άψυχο υλικό, είναι αυτή που δεν μας αφήνει με τίποτε.
Με τίποτε, μέχρι να ανέβουμε στο πλοίο και να νιώσουμε περήφανοι που η ελληνική ακτοπλοϊα
αποφάσισε να αφήσει τις μεσαιωνικές μεθόδους και να ανέβει κατηγορία, παίζοντας στα ίσια
με τα βαρέα βάρη ―βλέπε Σκανδιναβούς― του χώρου.
Έξοδος στην Aγκόνα, με το άγχος των 720 χιλιομέτρων που πρέπει να βγουν μονορούφι μέχρι
το Μόναχο. Πέντε η ώρα το απόγευμα, με φοβερή κίνηση μέσα στην πόλη και μέχρι την
οτοστράντα. Έχει πάει ήδη 6, πριν μπορέσουμε να? απογειώσουμε τα δύο ?ουντι, σκεπτόμενοι
ότι στο σούρουπο είναι ακόμη πιο απίθανο να έχει αρθεί η ελαστικότητα των Ιταλών
τροχονόμων. Δεν είναι, όμως, εύκολο να εξαντλήσεις τα όρια των δύο θηρίων, με δύο λωρίδες
ανά κατεύθυνση και τα χιλιάδες φορτηγά που ενώνουν Ελλάδα και Μέση Ανατολή με το
θησαυροφυλάκιο της κεντρικής Ευρώπης. Μέχρι το Μπολτζάνο οι ευθείες διευκολύνουν το έργο
μας, που μας θέλει στη βαυαρική πρωτεύουσα πριν από τις 24:00. Μόνο, ίσως, πρόβλημα, οι
απαιτήσεις των 600+ ίππων σε καύσιμο, που κάνουν απαραίτητες δύο στάσεις μέσα στο ιταλικό
έδαφος, για βενζίνη. Απο εκεί και πέρα, το πέρασμα μέσα από τις ?λπεις γίνεται πιο
απαιτητικό. Πιο απαιτητικό για τον οδηγό, αφού τα δύο? τρένα δεν καταλαβαίνουν τίποτε!
Ιδίως το S8, που δείχνει να βρίσκεται στο? σπίτι του και ξεδιπλώνει τις αρετές κινητήρα
και μετάδοσης, καταπίνοντας, με μοναδικό τρόπο, χιλιόμετρα, καμπές και συνοδοιπόρους?
Τελικά, το αεροδρόμιο του Μονάχου και το ξενοδοχείο Κεμπίνσκι δεν ήταν και τόσο μακριά!
Μόνο που στη σουίτα που μας είχαν κλείσει, το κρεβάτι ήταν διπλό και δεν χωρούσε τα
περίσσια κιλά συντάκτη και φωτογράφου, με αποτέλεσμα να πέσει πολύ, μα πολύ γέλιο, πριν ο
καναπές «φιλοξενήσει» τον νεότερο των δύο!
Μέρα τρίτη, αφού τη μία τη φάγαμε στο καράβι και έρχεται η ώρα της συγκριτικής δοκιμής.
Το S8 μένει στο ξενοδοχείο και με το Allroad? παραμάσχαλα πάμε για την παραλαβή της Χ5,
για να ολοκληρωθεί η αντιπαράθεση των νεότευκτων πολυτελών off road της αγοράς. Με το
σύστημα πλοήγησης είναι εύκολο να βρει κανείς την BMW, αν δεν τον πιάσει το ελληνικό
σύνδρομο και αποφασίσει να παρακάμψει, ως λανθασμένες, τις εντολές. Το ξεπερνάμε, όμως,
γρήγορα, και σε λίγο έχουμε την πρώτη στενή επαφή με την πανέμορφη Χ5, στο υπόγειο? τύπου
της BMW.
Επί το έργον?
Επί των μετρήσεων η ευθεία δίπλα στη σχολή εκπαίδευσης της βαυαρικής φίρμας, που
τελειώνει σχετικά γρήγορα μέσα στους εκστασιακούς βρυχηθμούς του V8 και των 286 ίππων. Οι
επιδόσεις ικανοποιητικές, ιδίως αν σκεφτείς τα 2.200 κιλά που ζυγίζει! 0 -100 στα 9,6
δεύτερα και 400 μέτρα στα 16,8, έδειξαν τα όργανα, που ανέδειξαν άτυπο νικητή της κόντρας
το ?ουντι (9,2 και 16,6). Βέβαια, όλων υπερέχει το Τσερόκι (8,4 και 16,2), έχοντας πιο
κοντές σχέσεις από το ?ουντι και σημαντικά μικρότερο βάρος από την BMW (1.880 κιλά).
Επόμενος στόχος: Σάλτσμπουργκ, για το μαγευτικό της πόλης και την ευκαιρία να οδηγήσουμε
σε επαρχιακούς δρόμους τα δύο αυτοκίνητα. Kίνηση και όρια ταχύτητας δεν αφήνουν και πολλά
περιθώρια να κρίνεις, αν και σε πρώτη επαφή η BMW δείχνει πιο? συμμετοχική από το ?ουντι.
Και πιο άμεση, αφού ο? αμερικανίζων V8 ακούει καλύτερα στο πάτημα του γκαζιού. Και στους
ρυθμούς που υποβάλλει η αστυνόμευση του δρόμου ―παρ' όλη τη διάθεση του Θ. Η. για
υπέρβασή της― δείχνει ακλόνητη, παρά το ύψος της. Πλησιάζοντας την αυστριακή πόλη, περνάς
τον εγκαταλειμμένο συνοριακό σταθμό-απομεινάρι μιας Ευρώπης που οδεύει προς τη
νομοτελειακή ένωση.
Μέσα στην ίδια την πόλη, απολαμβάνεις το πανέμορφο αλπικό τοπίο, απορώντας πώς δύο τόσο
μεγάλα, σε μήκος, αυτοκίνητα μπορούν να κινηθούν τόσο άνετα μέσα στα στενά της πόλης, από
το κέντρο, με τα κλασικά κτίρια, μέχρι και το κάστρο, με το εκπληκτικό πάρκο και την
καφετέρια που έχει «πιάτο» όλη την πόλη. Τελικά, έχει και τα καλά της η δουλειά αυτή, και
το μικρό ριλαξάρισμα παρέα με δύο Έλληνες που περνούσαν τυχαία και μας μίλησαν, μία απο
τις όμορφες στιγμές της. 'Οσο όμορφη ήταν και η μυρωδιά της αλπικής φύσης, στο δρόμο του
γυρισμού. Με τον ήλιο να παίζει κρυφτούλι με τις κορυφές και τον Θ. Η. να ψάχνει την
καλύτερη γωνία να αποτυπώσει το συνδυασμό του φυσικού με το τεχνητό των καμπυλών των δύο
αυτοκινήτων.
Αναζήτηση ευκαιριών για κάποιες εκτός δρόμου λήψεις, σε μια χώρα που το off road,
ουσιαστικά, απαγορεύεται για οικολογικούς λόγους. Και πανηγύρι, όταν βρέθηκε ο
πολυπόθητος αγροτικός δρόμος. Καταπίνουν τα πάντα με χαρακτηριστική άνεση, όσο κρατά ο
δρόμος? Από εκεί και πέρα; Σε κανονικές συνθήκες δεν έχουν πρόβλημα. Αρκεί η ολισθηρότητα
να μην ξεπεράσει τις δυνατότητες των συστημάτων που φρενάρουν τους τροχούς και
εξασφαλίζουν την κινητικότητα με τον ίδιο τρόπο και στα δύο αυτοκίνητα? Γιατί, αν την
ξεπεράσει, το βάρος και των δύο ―και δη της Χ5― εξασφαλίζει την περιπέτεια? και τις
στενές επαφές, στη γλώσσα των νοημάτων, με τους Γερμανούς αγρότες?
Επιστροφή από την «άουτομπαν», αφού χάθηκε αρκετή ώρα στο? χωράφι, και εξασφάλιση των
απαραίτητων συνθηκών για την αναζήτηση των όποιων ατελειών στην οριακή συμπεριφορά με
μεγάλη ταχύτητα. Γνωστή η συμπεριφορά, αψεγάδιαστη, ουσιαστικά, του ?ουντι. Έκπληξη αυτή
της πιο «χωμάτινης», σε εμφάνιση, BMW, που κινείται εξίσου άνετα με το (μέχρι και 30
χιλιοστά χαμηλότερο σε ύψος) ?ουντι, ακόμη και πάνω από τα 200 χλμ./ώρα! Και μάλιστα με
καλύτερη αίσθηση, αφού το Allroad «κουβαλάει» εκείνη την αποκομμένη αίσθηση που έχει?
λανσάρει πρόσφατα η εταιρεία. Είναι εντυπωσιακό το ότι, ουσιαστικά, η BMW γέρνει λιγότερο
και δείχνει πιο ατάραχη στις υψηλές ταχύτητες. Μειονέκτημά της; Το έντονο βύθισμα στο
φρενάρισμα και η κατανάλωση? ναι, υψηλότερη από του υπερτροφοδοτούμενου 'Αουντι, κυρίως
λόγω της μετωπικής επιφάνειας. Βέβαια, όλα αυτά σε ρυθμούς απαγορευτικούς για εκτός
δρόμου (λέμε τώρα?) τετρακίνητο αυτοκίνητο? Ρυθμούς που εκτοξεύουν την κατανάλωση στα ύψη
―αναμενόμενο άλλωστε γεγονός, τόσο λόγω βάρους όσο και λόγω ισχύος― εκεί ψηλά στους 250+
ίππους. Η μέρα τελειώνει με ένα σταμάτημα από την αστυνομία, κυρίως για να ρωτήσουν τί
λένε τα αυτοκόλλητα (!) και το πέρασμα δίπλα σε ένα αστείο ατύχημα στην «άουτομπαν» προς
το ξενοδοχείο. Μετά από 12 ολόκληρες ώρες στο δρόμο!
Δώρο μάς επιφύλασσε η επόμενη μέρα. Και πώς να μη χαρείς, όταν ξέρεις ότι θα απολαύσεις
τη βροχή, καθισμένος άνετα σε ένα δερμάτινο αναπαυτικό κάθισμα. Ψηλά και επιβλητικά στην
BMW, απόλυτα επιβατικά και σπορτίφ στο ?ουντι, χωρίς όμως τη θέα της αντιπάλου? Περί
ορέξεως ουδείς λόγος και μετά τα «πάνιγκ» στα λουλούδια αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς
το Νταχάου, με διάθεση για φωτογράφιση αρχικά. Όλα, όμως, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα,
μπροστά στα ανθρώπινα συναισθήματα, τα οποία σε γεμίζουν όταν επισκέπτεσαι το χώρο.
Συναισθήματα που δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις, δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε
εικόνες? Έτσι όπως η βροχή, που δεν την πιάνει ο φακός, παρά μόνον όταν διακοπεί η πορεία
της πάνω σε μία επιφάνεια?
Βροχή που σε κάνει να θαυμάσεις δύο πράγματα: τη γερμανική άσφαλτο και τα συστήματα
τετρακίνησης και ελέγχου της δυναμικής συμπεριφοράς των δύο αυτοκινήτων. Με το πόδι στο
πάτωμα, η όποια εκκίνηση, σε ευθεία ή καμπή, για τους 250+ ίππους και τα περίσσια κιλά
και των δύο αυτοκινήτων και? απόλυτη ηρεμία, σαν να οδηγείς ασθενικό 1000άρι με λάστιχα
205!!! Και, φυσικά, πιο εντυπωσιακή η συμπεριφορά των «ντεμί» ελαστικών του ?ουντι.
Βέβαια στην άσφαλτο, μια και στη βρεγμένη χλόη ―το πράξαμε και αυτό οι αθεόφοβοι― τίποτε
δεν δούλευε. Ίσως θα έπρεπε να τη χρησιμοποιήσουμε και στην Ελλάδα ―ποια χλόη;― για
προσομοίωση πάγου! Δεν είναι βέβαια όλα ιδανικά στη φίλη χώρα, αφού οι επαρχιακοί της
δρόμοι διακρίνονται για δύο ιδιότητές τους: τη στενότητα και την πυκνή κυκλοφορία. Και
διαλέγοντάς τους στη βρεγμένη πορεία προς το Ίνγκολσταντ, ήταν αρκετό για να καταλάβουμε
την αξία των δύο? ντόπιων αυτοκινήτων: άνεση, ασφάλεια και πολυτέλεια.
Αντίστροφη μέτρηση
Παραδίδουμε με βαριά την καρδιά το Allroad στην πύλη 10 του εργοστασίου της ?ουντι και
στο δρόμο προς το Μόναχο προσπαθούμε να διατυπώσουμε το «διά ταύτα». Χωρίς επιτυχία, αφού
οι ομοιότητες είναι όσες και οι διαφορές και η ποιότητα και των δύο τέτοια που μόνο περί
ορέξεως μένει λόγος? Είναι «τζιποειδής» η Χ5 σε ύψος και αισθητική, επιβατικό, σε
αντιπαράθεση, το Allroad. Με την από μέσα αίσθηση να διαφέρει εκ διαμέτρου: αμεσότητα
στην BMW, απαθής ουδετερότητα στο ?ουντι. Σε όλες τις αντιδράσεις, από το στρίψιμο μέχρι
την απόκριση των κινητήρων, όπου λογικά ο υπερτροφοδοτούμενος V6 υπολείπεται του
ατμοσφαιρικού V8, λόγω υστέρησης. Αυτοκίνητα της νέας εποχής που δείχνει να απεχθάνεται
τα ερπετά, τις υπερεπιδόσεις, και αναζητά την ανεμελιά του σκληροτράχηλου, την
κινητικότητα έξω από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, το δυναμισμό της υποσχόμενης περιπέτειας.
Το ερώτημα είναι τί ουσία μπορεί να έχουν τέτοια αυτοκίνητα σε μία χώρα, που ακόμη και η
σκέψη να πατήσεις εκτός δρόμου, ενοχλώντας την αθέατη πανίδα και την αυτοφυή χλωρίδα,
είναι έγκλημα; Ακόμη και οι χιονισμένοι επαρχιακοί δρόμοι, το χειμώνα, φαντάζουν λίγοι
για την υπερβολική, εκτός δρόμου, προσωπικότητα των συγκρινόμενων SUV. Ποιος, όμως,
μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να συνδέσει την αδιαμφισβήτητη επιτυχία των μοντέλων
με μια εικόνα εξιδανικευμένης ζωής που κουβαλούν; Όταν το λάιφ στάιλ γίνεται τρόπος ζωής,
γιατί να μη γίνει και αυτοκίνητο;
Εντός των τειχών
Δεν ήταν οι πρώτοι διδάξαντες ?ουντι και BMW. Ούτε και το ισχυρίζονται, άλλωστε. Από την
άλλη μεριά του Ατλαντικού ήρθαν τα τετρακίνητα και καθιέρωσαν το όνομα τζιπ! Τί το
λογικότερο, λοιπόν, από το να αντιπαραθέσεις κυρίαρχους και σφετεριστές; Απέναντι στο
Allroad το Γκραντ Τσερόκι της Τζιπ, και η όλη υπόθεση έχει να κάνει με διαφορετικές
σχολές σχεδίασης. 'Ο,τι πιο παραδοσιακό στο αμερικανικό αυτοκίνητο, ότι πιο μοντέρνο στο
?ουντι, από πλευράς μηχανικών μερών: άκαμπτοι άξονες απέναντι σε πολλαπλούς συνδέσμους,
παραδοσιακό σασί, τύπου σκάλας, απέναντι στο αυτοφερόμενο αμάξωμα, διαφορικά που
μπλοκάρουν ηλεκτρονικά απέναντι σε χρήση των φρένων για περιορισμό του σπιναρίσματος. Κι
όλα με τον ίδιο στόχο: την εκτός δρόμου κίνηση.
Προσπαθεί να αποφύγει τα εκτός δρόμου μειονεκτήματα στην άσφαλτο το ?ουντι, τα
ενσωματώνει στην όλη σχεδίαση το Τζιπ. Τί είναι πιο επιτυχημένο; Εξαρτάται από το ποσοστό
χρήσης και το φιλοσοφικό προσανατολισμό του χρήστη. Για όποιον θέλει το τετρακίνητο για
την άσφαλτο, η περίεργη αίσθηση του τιμονιού του Τσερόκι, λόγω του άκαμπτου άξονα
μπροστά, ίσως φανεί μεγάλη υποχώρηση. Για όποιον θέλει να ανακαλύπτει τί συμβαίνει εκτός
δρόμου, το ?ουντι έχει περιορισμένες δυνατότητες. Σε κανονικές συνθήκες βέβαια, και μέσα
στο πλαίσιο της λογικής, κάνουν τα πάντα με εκπληκτικό τρόπο.
Το Τσερόκι στρίβει στην άσφαλτο, είτε στην Eθνική είτε σε επαρχιακό δρόμο, υποδειγματικά.
Υστερεί μόνο εκεί ψηλά, πάνω από τα 200, όπου ελάχιστοι θα θελήσουν να αναζητήσουν τα
όρια τέτοιων αυτοκινήτων. Από τη μεριά του, το ?ουντι ―αλλά και η BMW― είναι πιο
«ασφάλτινο», απίστευτα καλό όταν τα χιλιόμετρα ανέβουν πολύ και ικανοποιητικό σε
συνθήκες, εκτός δρόμου, απαγορευτικές για κοινά αυτοκίνητα, τόσο λόγω ύψους από το έδαφος
όσο και λόγω της προηγμένης τετρακίνησης. Βέβαια, σε οριακές, εκτός δρόμου καταστάσεις,
είναι προτιμότερα τα μπλοκέ διαφορικά από οποιαδήποτε τετρακίνηση, που εξασφαλίζει την
κινητικότητα μέσω των φρένων.
Αυτό είναι, ίσως, πέρα από την εξασφαλισμένη ανθεκτικότητα του συνδυασμού «σασί σκάλας
και άκαμπτοι άξονες» το βασικό πλεονέκτημα του Τσερόκι: η μετάδοση Κουαντραντράιβ, που
ηλεκτρονικά επιλέγει ποιο διαφορικό θα εμπλέξει! Και σαν έκπληξη, οι απίστευτες επιδόσεις
του Αμερικανού που, σε νούμερα και αίσθηση υπερέχει σημαντικά των αντιπάλων του, με μόνη
θυσία, ίσως, την κίνηση με ταχύτητες πάνω απο τα 200 χλμ./ώρα, όπου ο κλασικός V8 των 4,7
λίτρων ασθμαίνει.
Αν θελήσεις να μπεις στο παιχνίδι άνεσης, χώρων, ποιότητας κατασκευής και πολυτέλειας, θα
δώσεις βαθμούς στα γερμανικά αυτοκίνητα ―και δη στο ?ουντι― σε όλους τους τομείς, χωρίς
αυτό να σημαίνει ότι το Τσερόκι υστερεί σημαντικά. Απλώς δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, στην
κορυφή, την οποία σηματοδοτούν οι δύο αντίπαλοι. Εκτός, ίσως, από την πολυτέλεια, όπου οι
κλασικές αμερικανικές λύσεις σε υλικά και αισθητική έχουν αποτέλεσμα και χαρακτήρα.
Χαρακτήρα που δεν λείπει από το Τζιπ, σε όλους τους τομείς, περισσότερο, βέβαια, στην
αίσθηση, που είναι η πιο σπορτίφ του τρίο. Βέβαια, η αγορά προσανατολίζεται σε
διαφορετικές λύσεις, τύπου Allroad και Χ5, και σίγουρα οι λίγοι φανατικοί δεν αρκούν να
εξασφαλίσουν την εμπορική επιτυχία ενός μοντέλου, όσο καλό και αν είναι.
Engines off?
Tο ταξίδι τελείωσε με το σβήσιμο των κινητήρων του Β 737-400 της Ολυμπιακής στην πίστα
του Δυτικού Αερολιμένα Αθηνών. Η επιλογή αεροπλάνου για την επιστροφή ήταν αναμενόμενη,
αφού οι συνδυασμένες μεταφορές αγαθών (όπως λέμε συντάκτες?) είναι το μέλλον. 'Οπως το
μέλλον είναι, ίσως, ο πολίτης όλων των εθνών, ο πολίτης του κόσμου. Αυτός που θα μάθει να
κινείται με την ίδια ευκολία σε κάθε μεριά του πλανήτη. Δεν διεκδικούμε τέτοιες δάφνες?
Απλώς, συγκρίνοντας τη δυσκολία της σχεδίασης με τη σχετική ευκολία της πραγμάτωσης,
φαίνεται ότι σήμερα όλα είναι δυνατά, σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, χωρίς τελωνειακούς
περιορισμούς. Επιστροφή στις ρίζες, όπως τότε που στο κυνήγι της ενημέρωσης οι 4 Τροχοί
αναζητούσαν να οδηγήσουν τα νέα μοντέλα σε κάθε γωνιά της γης. Πισωγύρισμα; Σίγουρα όχι,
αφού πλέον είναι επιλογή και όχι ανάγκη. Επιλογή, μια και η χώρα μας πλέον είναι η
Ευρώπη, αν και πατρίδα μας ήταν, είναι και θα είναι η Ελλάδα.
BMW X5
TEXNIKA XAPAKTHPIΣTIKA
KINHTHPAΣ 4.4
Kύλινδροι 8 σε διάταξη V 90°
Tοποθέτηση Eμπρός κατά το διαμήκη άξονα
Kυβισμός 4.398 κ.εκ.
Mεγ. ισχύς 284 ίπποι/5.400 σ.α.λ.
Mεγ. ροπή 44,8 χλγμ./3.600 σ.α.λ.
ANAPTHΣH
Eμπρός Γόνατα με εγκάρσιους συνδέσμους
Πίσω Πολλαπλών συνδέσμων
ΦPENA
Eμπρός Aεριζόμενοι δίσκοι
Πίσω Δίσκοι
EΠIΔOΣEIΣ
Eπιτάχυνση από στάση
0-100 χλμ. 9,6
0-400 μ. 16,8
Tελική ταχύτητα 207 χλμ./ώρα
Το ταξίδι με αριθμούς?
Αθήνα-Πάτρα-Αγκόνα-Μπολόνια-Μοντένα-Μπρενέρο-Ίνσμπουργκ-Ρόσελχαϊμ-Μόναχο. Κάτι λιγότερο
από 1.000 χιλιόμετρα στο δρόμο και κάτι λιγότερο από 500 ναυτικά μίλια στη θάλασσα.
Αθήνα-Μόναχο
Διάρκεια ταξιδιού
34 ώρες
Απόσταση Οδικώς
934 χλμ.
Απόσταση Θάλασσα
450 ναυτικά μίλια
Συνολική Κατανάλωση
259 λίτρα (2 αυτοκίνητα)
Εισιτήριο Επιβάτη
76.800 δρχ. (μονή καμπίνα)
Εισιτήριο Αυτοκινήτου
19.500 δρχ.
Διόδια
12.000 δρχ.
Σύνολο (1 αυτοκίνητο, 1 άτομο)
153.000 δρχ.
Επιστροφή αεροπορικώς
105.000 δρχ.
Χρειάζονται δύο ανεφοδιασμοί μέσα στην Ιταλία, όπου και διανύονται τα περισσότερα
χιλιόμετρα (~560). Τα διόδια ―ιδιαίτερα ακριβά― στην Ιταλία είναι 51.000 λιρέτες. Μετά
τις 22:00 δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις φαγητό στο δρόμο. Αντίθετα, πρατήρια υπάρχουν
ανοιχτά όλο το 24ωρο, σε πιο κοντινές αποστάσεις στην Ιταλία, σε μακρύτερες σε Αυστρία
και Γερμανία. Δεν είναι απαραίτητο να έχει κανείς διαβατήριο, αφού ουσιαστικά δεν
υπάρχουν συνοριακοί σταθμοί και τελωνειακοί έλεγχοι.